dinsdag 6 maart 2012

64 Glorie aan God !

Al vele jaren organiseren een tweetal broeders van de Evangelische Gemeente waar mijn vrouw en ik deel van uitmaken een bergwandelweekend, alleen voor mannen. Dit jaar zou ik voor de derde achtereenvolgende maal meegaan: dat heb ik geweten !

In december 2011 heb ik me, onder voorbehoud, opgegeven voor dit weekend. Dit jaar zou er in de Belgische Ardennen worden gewandeld. Eigenlijk had ik niet zoveel zin om mee te gaan en had ik na verloop van tijd willen afzeggen maar vanwege aan- en bemoedigingen door mijn eega en enkele vrienden nam ik nog geen definitieve beslissing. Intussen verging de lust om mee te gaan me steeds meer. Op de zondag voor het bewuste weekend waren er twee van onze dierbare vrienden op bezoek en vertelde ik hen dat ik eigenlijk totaal geen zin had om mee te gaan. Ze raadden me aan toch mee te gaan omdat het goed voor me zou zijn, wat mijn vrouw beaamde. In de laatste dagen voor het vertrek (op vrijdag) nam de tegenzin steeds meer toe met als climax een zeer ellendige donderdag. Ik werd verscheurd tussen het enerzijds absoluut niet meewillen en anderzijds de wetenschap dat zo'n weekend heel goed voor me zou zijn. Op donderdagochtend ging ik boodschappen halen want je moet tijdens zo'n weekend je eigen maaltijden verzorgen. Ik pakte wat spullen uit de koelvitrine, bekeek ze eens, legde ze weer terug en ging met lege handen naar huis... Ik was de wanhoop nabij en weldra liep ik dan ook huilend en kermend door het huis: "Heer, hoe lang moet ik dit nog volhouden?"
Ik kreeg (nog) geen antwoord.
Uiteindelijk nam ik een beslissing en belde een van de organisatoren, ook een dierbare vriend van me. Hij was niet thuis, zijn vrouw nam op en beloofde me dat hij terug zou bellen zodra hij thuis was. Een kwartier later belde hij en vertelde ik hem dat ik me ontzettend ellendig voelde en niet mee zou gaan. Hij vertelde me vervolgens dat ik de zoveelste was die in de aanloop naar het weekend problemen had en dat e.e.a. al in december begonnen was. Hij zei: "Satan wil blijkbaar niet dat we gaan." Toen hij dat zei gingen mijn ogen open: ik had me verschrikkelijk in de maling laten nemen door onze tegenstander!
U moet weten: als er één iets is waar ik een afschuwelijke hekel aan heb, dan is het dat Satan zijn zin krijgt. Daarom vertelde ik mijn vriend dat ik dat Satan niet gunde, dat ik dus wél meeging en dat ik als een haas (moest ik me snel verkleden...) de benodigde inkopen ging doen.
De verscheurdheid was als sneeuw voor de zon verdwenen! Ik had mijn eerste antwoord.

Op vrijdagochtend gingen in Alblasserdam 23 mannen letterlijk op hun knieën om de God van Israël te loven en een zegen te vragen voor het weekend.
Nu is het zo dat tijdens zo'n weekend het wandelen een aangename bijzaak is. De hoofdzaak zijn de gesprekken welke gaandeweg worden gevoerd. Deze gaan negen van de tien keer over de Schepper van hemel en aarde en over het Christelijk leven. Zorgen en problemen worden gedeeld en in gebed gebracht. Elk jaar veranderen/verbeteren er levens door de kracht van de Heilige Geest.

Op zaterdagochtend hield een van de broeders een Bijbelstudie over hoe de wereld "de man" zag en wat de Schrift daar tegenover stelde. Persoonlijk werd ik enorm geraakt door een van de punten waarmee de wereld "de echte man" beschreef. Ik herkende een hardnekkige zonde welke bij vlagen opspeelde. Keer op keer beleed ik die zonde aan onze Vader, vroeg om verlossing van de boze maar ging ook met enige regelmaat weer op mijn gezicht. Je gaat je er ontzettend schijnheilig door voelen!
Ik begreep dat dit ook een oorzaak was waarom ik niet mee wilde/mocht: de zonde mocht niet in de openbaarheid komen! De Heer maakte me duidelijk dat ik "het" niet langer hoefde vol te houden.
's Middags heb ik, tijdens de wandeling, deze zonde beleden aan een dierbare oudste en aan de eerdergenoemde organisator. Het luchtte enorm op en deze twee vrienden dankten de Heer dat deze duistere zaak nu aan het Licht werd blootgesteld.
Na het avondeten zochten we met zijn drieën de stilte op. Eén van de twee legde zijn Bijbel in mijn handen en vroeg me: "Ken je dit vers?" Ik las 1 Johannes 1:9 :
“Als wij onze zonden belijden: Hij is getrouw en rechtvaardig om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid.” (1 Johannes 1:9 HSV)

"Geloof je dit?" vroeg hij. Natuurlijk geloofde ik dat. Ik geloof Gods Woord "van kaft tot kaft".
"Heb je God er voor gedankt?" was de tweede vraag.
Hier haperde het bij mij: "Ik voel me zo ontzettend schijnheilig!"
"Dank God maar voor Zijn vergeving: Hij is getrouw en rechtvaardig."
Na enig aarzelen heb ik de Almachtige gedankt voor de vergeving van mijn zonden.
Weer kwam er een vraag: "Heb je het jezelf al vergeven?"
Dit was welhaast nog moeilijker: hoe vergeef je jezelf als je jezelf schijnheilig vindt?
Tranen stroomden over mijn wangen...
"Als God jou vergeeft, waarom vergeef je jezelf dan niet?"
Uiteindelijk heb ik mezelf vergeven.
"Dan gaan we nu God danken en bidden voor bevrijding van deze zonde!"

Die avond werd God geloofd en gedankt, werden verkeerde banden verbroken en werd mijn band met de Heer vernieuwd, hechter, en heb ik me voorgenomen om nooit meer zoiets tussen Jezus en mijzelf te laten komen. Dit zal n.a.w. wel uitmonden in een levenslange strijd:
“want wij hebben de strijd niet tegen vlees en bloed, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers van de duisternis van dit tijdperk, tegen de geestelijke machten van het kwaad in de hemelse gewesten.” (Efeziërs 6:12 HSV)

maar:
“...in dit alles zijn wij meer dan overwinnaars door Hem Die ons heeft liefgehad.” (Romeinen 8:37 HSV)

De twee broeders vertelden me dat een viertal dierbare vrienden al geruime tijd voor me hadden gebeden opdat ik toch mee zou gaan naar dit weekend.
Is een mens niet rijk met zulke vrienden? Ik wel!

Ik begrijp nu, achteraf, dat de Bijbeltekst Belijd elkaar de overtredingen en bid voor elkaar, opdat u gezond wordt. Een krachtig gebed van een rechtvaardige brengt veel tot stand.” (Jakobus 5:16 HSV) écht heel belangrijk is. Belijd een dergelijke verslavende zonde niet alleen aan de Vader, maar ook aan een paar vertrouwelingen zodat de zonde letterlijk aan het licht komt en er voor bevrijding kan worden gebeden opdat je weer gezond kunt worden want een hardnekkige zonde kan je leven danig verzieken. Dit toont ook nog maar eens aan dat je als Christen niet zonder mede-Christenen, oftewel de Gemeente, kunt!

Ook dit weekend kwamen er weer mensen tot een (vernieuwd) levend geloof in Jezus Christus, onze Zaligmaker.
Op zondagochtend vierden we gezamenlijk het, volgens de bevriende oudste "meest snotterige" Avondmaal wat hij ooit had meegemaakt, maar dat hij voor geen goud had willen missen. We hebben gedurende het weekend samen veel en vaak gelachen maar bij het Avondmaal ook onder vele tranen verdriet gedeeld en voor elkaar gebeden.

Tot zover een verslag van een weekend waarin God's aanwezigheid duidelijk merkbaar was.

Daarom: GLORIE AAN GOD !

“En elk schepsel dat in de hemel, op de aarde, onder de aarde en op de zee is, en alles wat daarin is, hoorde ik zeggen: Aan Hem Die op de troon zit, en aan het Lam zij de dankzegging, de eer, de heerlijkheid en de kracht in alle eeuwigheid.” (Openbaring 5:13 HSV)

1 opmerking:

  1. Hoi Fred, ben er stil van. Wat een sterk getuigenis en inderdaad, alle eer aan de Heer.

    Cees

    BeantwoordenVerwijderen